Pytanie nadesłane do redakcji
Jak leczyć biegunkę infekcyjną, która trwa już 4 dni. Pojawiły się bóle w okolicy wątroby, ciągłe przelewanie w brzuchu.
Odpowiedziała
lek. med. Magdalena Przybylska-Feluś
Oddział Kliniczny Kliniki Gastroenterologii i Hepatologii
Szpital Uniwersytecki w Krakowie
Biegunka jest częstym objawem wielu chorób i oznacza częste oddawanie stolca o zmienionej (bardziej wodnistej) konsystencji.
Biegunki trwające do dwóch tygodni określamy mianem biegunek ostrych. Najczęściej są one wywołane przez czynniki infekcyjne (głównie wirusy). Inne patogeny powodujące biegunki to bakterie lub ich toksyny, pierwotniaki. Bardzo często w przypadku wirusowej etiologii biegunki na podobne objawy gastryczne skarżą się osoby z najbliższego otoczenia.
Biegunka może być objawem izolowanym, ale bardzo często występuje razem z bólami brzucha, nudnościami, wymiotami, gorączką, ogólnym rozbiciem itp.
Podstawą leczenia biegunki jest uniknięcie odwodnienia lub ponowne nawodnienie chorego. W celu nawodnienia stosuje się płyny spożywane doustnie (woda niegazowana, słaba herbata, lekki kompot jabłkowy, a przeciwwskazane są np. soki przecierowe, kawa, mleko). Na kilka dni włącza się dietę lekkostrawną z ograniczeniem błonnika, czyli preferuje się herbatniki, sucharki, ryż, a powinno się całkowicie zrezygnować ze świeżych owoców, warzyw, pełnoziarnistego pieczywa lub ograniczyć ich spożycie. Można stosować doustne preparaty nawadniające – część z nich jest dostępna w aptekach bez recepty.
W przypadku podejrzenia biegunki infekcyjnej należy unikać przyjmowania preparatów loperamidu – mimo że są one szeroko reklamowane i dają czasami spektakularne efekty, niestety zwalniają eliminację patogenu.
Zdecydowana większość ostrych biegunek ma charakter samoograniczający, ale jeśli biegunka jest uporczywa, pojawiają się kolejne objawy, problem nie ustępuje wskazana jest wizyta u lekarza, który oceni czy konieczne jest nawadnianie dożylne (kroplówki) bądź poszukiwanie innych przyczyn biegunki.
Piśmiennictwo:
Biegunka – algorytmy postępowania. Medycyna po Dyplomie 9/2012.Dubiel J.: Propedeutyka chorób wewnętrznych cz. II. Kraków 1990.
Szczeklik A. (red.): Choroby wewnętrzne t. I. Medycyna Praktyczna, Kraków 2007.
